niedziela, 16 czerwca 2013

Recenzja książki "Psy z piekła rodem" - Joanna Sędzikowska

Joanna Sędzikowska "Psy z piekła rodem"Tytuł: "Psy z piekła rodem"
Autor: Joanna Sędzikowska
Wydawnictwo: Nowy Świat
Ilość stron: 319
Okładka: miękka
Opis wydawcy: Bohaterowie książki to zwierzęta z charakterem, pasją i własnym zdaniem. Kradną, psocą, dewastują dom, uprowadzają chomiki, polują na ptactwo, pływają w basenie sąsiada, kopią sztolnie w ogródku, psują relacje z wujostwem, niszczą stoiska na targach, rujnują przyjęcie urodzinowe. I nie miewają wyrzutów sumienia. 
Nasza opinia: Obecnie dużo ludzi posiada psy. Wychodząc z domu można spotkać najróżniejsze rasy psów. Sama spoglądam na tych ludzi z zazdrością, bo psa chciałabym mieć. Nie mogę z kilku powodów, choć najważniejszym z nich jest miejsce dla psa. Nie będę mu robić krzywdy, a ta właśnie byłaby największą - trzymanie psa w mieszkaniu. Sama jeszcze nie rozumiem, czemu to nie jest brane pod uwagę jako znęcanie się nad zwierzęciem. Z pewnych względów przecież tym jest! Po co trzymać psa, jeśli idzie się z nim dwa razy dziennie na 10 minutowy spacer po to, by nie zasikał potem kanapy? Przecież pies jest zwierzęciem aktywnym, na dodatek stadnym. Dlatego słabo mi się robi, gdy widzę np. wilczura w malutkim mieszkanku, którego właściciel wykopuje (dosłownie!) z klatki schodowej i wpuszcza za dwadzieścia minut - ludzie, bądźcie odpowiedzialni!
    Powiem, że książka była dla mnie strzałem w dziesiątkę. Pewnie dlatego, że Malamuty to moja ulubiona rasa psów i dosłownie kocham wszystkie psy tej rasy. Nie lubię także małych zwierząt. Żadnych. No może z wyjątkiem jeża pigmejskiego, ale nie wiem czy on się liczy (choć można go hodować w domu). Uważam, że zwierze powinno być dużych rozmiarów. No bo jaka jest radość z chomika? Przepraszam wszystkich miłośników tego stworzenia, ale ja nie widzę w tym ani odrobiny sensu. No bo cóż... Można tylko na niego patrzeć i sprzątać - 'bo śmierdzi'.

"Lider miał dwa razy grubsze łapy niż jego brat. Będzie duży. A nie chcemy psa, który będzie wyglądał jak świnka morska."

    Posiadam dwa koty, co pewnie można zaliczyć do małych zwierząt. Ale tutaj poprawię - można by było, gdyby moje koty rzeczywiście były małe. Ale nie są. Chyba że według Ciebie rysie są małe, bo właśnie moje koty są rozmiaru rysia. Oczywiście każdy z osobna. Tak, wiem jakiej wielkości jest ryś. Widziałam go na własne oczy, czytałam jakiej jest wielkości i wymiar moich kotów się z tym zgadza. Na pytanie 'po co Ci takie dwie pumy' odpowiadam zawsze tak samo - 'bo mają większe serca', choć czasem zastanawiam się czy nie napiszę książki "Koty z piekła rodem" :D. Jeśli już nawet koty mam ogromne, to może to coś oznaczać. Nie są one duże jedynie fizycznie - charakter też mają niczego sobie i autorka ma taki sam pogląd jak ja - zwierze powinno mieć charakter.

"Chcę Lidera i kropka. [...]
- Ty, ale czemu tak się uparłaś? 
- Lider jako jedyny miał imię. To znaczy, że ma najbardziej wyrazistą osobowość. Ja nie chcę psa safanduły. Chcę najlepszego. Pierwszego. Najodważniejszego."

    Przyznam, że sposób pisania autorki bardzo mi się podobał. Był on zabawny i choć mało profesjonalny - była to książka, która całkowicie do mnie przemówiła. W niektórych momentach śmiałam się tak, że zostałam spytana czy wszystko ze mną w porządku i czy dobrze się czuje. Joanna Sędzikowska w tak ciekawy sposób opisywała wszystko i podchodziła do zachowań psów z humorem, a przelewając to na papier wyszło jej coś interesującego, wzruszającego i po prostu pięknego, i choć były smutne sceny, to książka była dla mnie podnoszącą na duchu.

   Jest to obowiązkowa pozycja dla miłośników psów północy, zarówno tych którzy chcą dopiero wziąć takiego psa pod swój dach, jak i już do mają. Z pewnością będą mieli dużo radości podczas czytania tej powieści, także porównując zachowanie Raptora, Inki czy Luny do zachowania swoich psów. Z pewnością osoby bardziej doświadczone zgodzą się ze stwierdzeniami autorki, a osoby dopiero zainteresowane wzięciem Malamuta pod swój dach zapewne jeszcze raz przemyślą, czy rzeczywiście chcą go mieć. Psy północy nie są dla osób, które nigdy wcześniej nie miały psa, czy miały przez całe życie yorki - tutaj potrzeba osoby, która będzie potrafiła w niektórych sytuacjach pokazać psu (oczywiście bez użycia przemocy!), że to właściciel rządzi w tej relacji.

"Tak właśnie wyglądają właściciele psów północy. Ubrudzone trapery, spodnie, których nie opłaca się prać po każdym spacerze, bo nie nadążają schnąć, stara bluza, której niestraszne jeżynowe chaszcze i... fryzura z pracy. Oraz resztki służbowego makijażu."

    Książka była dla mnie strzałem w dziesiątkę. Temat był dla mnie idealny, styl pisania autorki mi się spodobał, a mimo tego, że w książce nie ma wartkiej akcji - byłam bardzo wciągnięta w historię tych psów z piekła rodem. Z pewnością do książki będę wracać, a o Raptorze, Ince i Lunie nigdy nie zapomnę - mam nadzieję, że kiedyś, gdy będę miała malamuta - będzie on miał charakter. Myślę, że książka spodobała by się każdemu kto kocha psy, jednak podchodzi do tego z dystansem i nie weźmie do siebie jakiejś przedstawianej przez autorkę sytuacji. Polecam więc książę każdemu miłośnikowi psów północy i nie tylko, choć wiadomo - psy dzielą się na malamuty i całą resztę!
Ocena ogólna: Queen De 10/10 Small Metal Fan --/--

Za możliwość zapoznania się z historią o piekielnych psach bardzo dziękuję
Wydawnictwu Nowy Świat


A tutaj zdjęcia bohaterów książki - Raptora, Inki i Luny, czyli trailer powieści :)

4 komentarze:

  1. Mam, mam tę książkę i dlatego nie czytałam o czym jest, tylko wasze opinie:) są pozytywne i to najważniejsze:)
    Pozdrawiam:)

    OdpowiedzUsuń
  2. Nie wiem, wydaje mi się, że to nie moje klimaty, ale może się jednak skuszę?

    in-corner-with-book.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  3. Brzmi niezwykle sympatycznie :)
    Zgadzam się z Tobą, że ludzie powinni się zastanowić nad wzięciem psa do domu. Wielu zapomina o tym, że biorąc pod swój dach żywe stworzenie, biorą także za nie odpowiedzialność. A potem psiak "broi" i ląduje w schronisku, bądź, o zgrozo(!), przywiązany do drzewa.
    Natomiast uwielbiam też małe zwierzęta, bo są urocze^^ Taki chomik na przykład to rewelacyjne rozwiązania dla kogoś, kto chciałby mieć zwierzątko, ale mieszka w niewielkim mieszkaniu ;)

    OdpowiedzUsuń
  4. Ja uważam, że mimo wszystko - psu jest lepiej w domu, chociażby w tym mieszkanku niż w przepełnionym schronisku.
    Książka wydaje się ciekawa, ale nie jestem pewna czy chciałabym po nią sięgnąć - mam uraz do malamutów. Nie spotkałam na swojej drodze ani jednego, który nie chciałby rzucić się na mojego labradora. Chociaż wiem, że są to przemiłe, jedne z najukochańszych psów - w stosunku do ludzi.
    Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń

Komentarze zawierające linki do blogów bądź podlinkowany tekst zostają natychmiastowo usunięte. W zamian proponujemy współpracę bannerową, po szczegóły zapraszamy na mail.